Νίκου Χειμώνα
στο KRESTENA.GR
Επιστολή αγανάκτησης, Απελπισίας και Πίκρας προς τον πρώην «ανύμωναν, ιπτήρα»: (Όμηρος προς Ασκληπιό), Μέγα Δάσκαλο και λειτουργό της Θείας τέχνης(Ιατρικής), Παν. Αθανασόπουλο.
Αξιότιμε γιατρέ μου. Κι όμως …έτσι είναι, αυτήν την στιγμή που σου γράφω, η κατάσταση του νοσηλευτικού ιδρύματος της ένδοξης και ιστορικής επαρχίας μας. Απ’ ότι φαίνεται τα ερημώνουν τα νοσοκομεία όταν … γεράσουν … Ποιος ξέρει… Το μόνο σίγουρο και θλιβερό, για την περίπτωσή του, είναι ότι οι πόρτες των τμημάτων του η μία μετά την άλλη, κλείνουν ΕΡΜΗΤΙΚΑ… αντί να είναι, επί 24ώρου βάσεως, ΑΝΟΙΧΤΕΣ… στελεχωμένες με γιατρούς κάθε ειδικότητας, νοσηλευτικό προσωπικό και κατάλληλο, απαραίτητο, τεχνολογικό εξοπλισμό. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που ο φτωχός, δύστυχος και δεινοπαθούμενος κόσμος της μαρτυρικής επαρχίας μας ζει δύσκολες μέρες, ύστερα από εκείνη την καταστροφική περίοδο των πυρκαγιών του περασμένου καλοκαιριού…, είναι αναγκασμένος θέλει δεν θέλει…Έχει τη δυνατότητα ή όχι και το κουράγιο…, για «ψύλλου πήδημα» (ακόμη και για έναν ορό) να πηγαίνει στο νοσοκομείο του Πύργου; Μάλιστα, γιατρέ μου, εκεί φτάσαμε… Και μη χειρότερα.
Τελευταία έμαθα ότι (ανάγκασαν;;;) το μοναδικό καρδιολόγο που υπήρχε εκεί να τον «αποδημήσουν» για άλλη…για άλλα μέρη δίχως κανείς μας να ξέρει πότε κι αν μας ξανάρθει.
Τώρα θα μου πεις: Τι χρειάζεται εκεί να είναι ο μαιευτήρας ή οι άλλοι χειρούργοι… όταν δεν υπάρχει σχετική δραστηριότητα; …Έλα ντε…
Προσωπικά βαρέθηκα να γράφω και να συζητάμε εδώ με τους συμπολίτες μας γι’ αυτήν την άρρωστη κατάσταση… Τι άλλο πια να πούμε και τι άλλο να κάνουμε;
Στο δρόμο βγήκαμε, εφημερίδες μας έγραψαν, κανάλια μας έδειξαν, στον υπουργό πήγαμε και τον καλέσαμε κι επιτόπου, πανό αναρτήσαμε, (βρίσκοντας τον μπελά μας αφού μας χαρακτήρισαν ως «φαντάσματα»)… φαντάζομαι ότι εκεί που μένεις, και να’ σαι καλά και γερός στην υγεία σου, θα ‘χεις γνώση γι’ αυτά που συμβαίνουν εδώ πέρα.
Η κρίση, παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις, συνεχίζεται με αποτέλεσμα να το ‘χει κυριέψει κατάθλιψη και να μαραζώνει μέρα με τη μέρα… Όσο για εκείνη την ταμπέλα, επιτέλους ας την αποκαθηλώσουν κάποια στιγμή γιατί δεν αντιπροσωπεύει αυτά που γράφει… Αλίμονο σε όποιον δεν ξέρει… και κάνει να μπει μέσα για «τυγχάνουσα θεραπεία»… είναι σίγουρο ότι θα αγανακτήσει με όσα θα αντιμετωπίσει και θα αποχωρήσει, τουλάχιστον, οργισμένος…
Και εσύ… Σεβαστέ μου Γιατρέ, ύστερα από όλα αυτά, θα ‘θελα να σε παρακαλέσω, αν τύχει και περάσεις απ’ ετούτα τα μέρη μας, μην κάνεις ούτε για αστείο, το τραγικό λάθος, να μπεις εκεί μέσα…Το λιγότερο είναι να ραγίσει η καρδιά σου… Άστο καλύτερα.. ξέχνα το… Ας μείνεις καλύτερα με εκείνες τις παλιές αναμνήσεις… της δικής σου εποχής… όπου κι εσύ κι αυτό μεγαλουργούσατε.. πραγματικά!!!
Τότε που σαν «ιεροθεραπευτής», σύγχρονος Ασκληπιός, η ψυχή του ιδρύματος… Πρωταγωνιστής και μεγάλος μαχητής.. το στήριξες και το ανέδειξες με τη μεγάλη σου ψυχή, για πολλές δεκαετίες, γι’ αυτό και όλος ο κόσμος, όχι μόνο της επαρχίας μας αλλά και εκτός του νομού μας, έχει να λέει τα καλύτερα λόγια, για το μεγάλο έργο σου και την προσφορά σου, όσα χρόνια κι αν περάσουν.. και πάντα θα σ’ ευγνωμονεί. Σαν «Πρωθιερέας» αφουγκραζόσουν τα βάσανα και τους πόνους κάθε αρρώστου… φρόντιζες με υπευθυνότητα, συνέπεια και ανθρωπιά για την αποπομπή κάθε νόσου.. για την ίασή τους.. μα πάνω απ’ όλα χωρίς υπερβολή, κι αξίζει να στο αναγνωρίσουμε όλοι εμείς εδώ, ήταν το δεύτερό σου σπίτι!!! Που σήμερα τέτοιο φιλότιμο και ανθρωπιά σήμερα, σαν τη δική σου, που ζούμε σε εποχές που κυριαρχεί η σκοπιμότητα και βασιλεύουν τα κάθε είδους συμφέροντα;;
Τώρα;; ούτε διευθυντές βλέπεις στα τμήματα, ούτε βοηθοί στις θέσεις τους… Παρούσα είναι μόνο η απραξία και η ερήμωση. Άντε να σου γράψουν κανένα φάρμακο… ή να σου αλλάξουν καμιά γάζα αν έχεις χτυπήσει κάπου… φτάνει να λες: να μπω ή να μην μπω;
Ζει την παρακμή του… συντηρείται με «φαρμακευτική αγωγή», απ’ ότι φαντάζομαι, αλλά θα του την κόψουν κι αυτήν, γιατί ίσως δεν θα συμφέρει να το συντηρούν... χωρίς λόγο. Το μόνο που έμεινε λοιπόν είναι οι μεγαλύτεροι να αναπολούν το ένδοξο παρελθόν του και δυστυχώς οι νεότεροι να αναστενάζουν, βαριά και βαθιά, για το μέλλον του… όπως κάνει και εκείνο χρόνια τώρα.
Απ’ ότι καταλαβαίνω, με αυτά που σου γράφω, θα κουνάς το κεφάλι σου, Σοφέ μου άνθρωπε, με νόημα… μακάρι η κατάστασή του να ήταν όπως θα έπρεπε κι όπως εμείς θα την θέλαμε … αλλά άλλοι αποφασίζουν, σήμερα, γι’ αυτό.
Γέρασε γιατρέ μου… βρίσκεται στα τελευταία του, έχει «εγκεφαλικό» και μάλιστα μη αναστρέψιμο… Είναι αδύνατο να συνέλθει υπό αυτές τις συνθήκες .. Καιρός να περιμένουμε το «μοιραίο»…
Ετοιμάζοντας τα «θανατίκια» του αφού όπως έλεγε και ο επικός μας ποιητής Όμηρος «νοσεί κελαινόν θάνατο».
